"Een weekje met ups and downs"

Lieve familie en vrienden,

Hier weer een berichtje vanuit het altijd warme, zwoele en ow zo relaxte Afrika! Nimepona (ik ben weer beter). Mijn vorige verslag eindigde ik met het trieste bericht dat ik een aardig virusje te pakken had, waar ik gelukkig nu weer van genezen ben. Het was even geen pretje, het was zondag begonnen met diarree, braken en 39 graden koorts. Na 2 dagen uitrusten had ik besloten om op dinsdag weer aan het werk te gaan, maar na een paar patiënten te hebben geholpen op de minor was ik weer vroeg naar huis gegaan met een koortspiek en diarree. Ik heb me ook nog getest op malaria, dat was het gelukkig niet. Na een dagje extra rust was ik weer de oude en nu weer volle bak aan het werk.

Vorige week was dus vooral een weekje van “pumzika”. Uitrusten en weer op krachten komen. Ik vind toch dat ik het nog lang heb volgehouden om niet ziek te worden in een totaal andere wereld, met ander voedsel en toch wel mindere hygiëne. Maar 1 weekje kinderafdeling was genoeg om mijn weerstand te breken. Iets waar tot nu toe alle Nederlanders hier last van hebben gehad en ik jammer genoeg niet van gevrijwaard bleef. Vorige week was Jens ziek geweest, terwijl hij aan het werk was op de kinderafdeling. Eigenlijk is het niet zo verwonderlijk, aangezien van de ongeveer 30 kinderen die er liggen opgenomen, meer dan de helft uitdroogt doordat alles van onderen en boven eruit komt. Afijn, geen malaria en weer helemaal het mannetje, dat hebben we ook weer achter de rug.

Verder is het werk op de kinderafdeling erg leuk. Vorige week was het dan weliswaar 2 dagen, maar het is erg goed om zelf een afdeling te runnen. S’ochtends loop ik de visite met Joseph en s’middags ga ik terug om de speciale gevallen nog een keer te bekijken en de nieuwe opnames in kaart te brengen! Tussen de “normale” diarree gevallen zitten soms ook erg zieke kinderen en het is soms een behoorlijke uitdaging om erachter te komen wat ze nu precies hebben. Ernstige longontsteking komt hier ook geregeld voorbij. En er zijn hier veel kinderen met sikkelcelziekte (afwijking van de rode bloedlichaampjes). Het is soms erg frustrerend dat er maar weinig diagnostische mogelijkheden voorhanden zijn, maar het leert je wel om erg goed lichamelijk onderzoek uit te voeren. Hier moet je het letterlijk hebben van je handen, oren en vooral ook je ogen. Goed kijken hoe iemand erbij zit, hoe een kindje ademhaalt, of hij warm aanvoelt en je pen volgt. Doordat ik veel kinderen voorbij zie komen gaat de klinische blik echt met sprongen vooruit. Waar je in Nederland nog even een foto kan aanvragen, om te kijken of het nu echt wel een longonsteking is, met je hier vooral kijken hoe het kind erbij zit en goed over de longen luisteren of je wat met je stethoscoop kan horen. Daar moet je vervolgens je behandeling op baseren.

Deze week doe ik de kinderafdeling samen met een gepensioneerde huisarts, Herman. In het ziekenhuis noemen ze hem inmiddels “babu”(opa!). In het begin van het missieziekenhuis in Ndala, in het begin van de jaren 70, heeft hij hier een aantal jaar gewerkt als tropenarts. Hij was klaar met zijn opleiding en is toen hier terecht gekomen. Erg leuk ook om te horen hoe het er toendertijd nog aan toe ging in het ziekenhuis. Het ziekenhuis was weliswaar wat kleiner, maar hij was ook de enige arts in het hele ziekenhuis. Tezamen met 1 clinical officer en 3 verpleegkundigen runden ze het ziekenhuis. Hij was toendertijd ook dus altijd “on call”. 3 jaar, dag in dag uit, 24 uur per dag, beschikbaar zijn om het ziekenhuis te runnen. Een hele opgave, maar hij vond het geweldig. De laatse jaren, na zijn pensioen, keert hij een aantal weken per jaar terug om nog zijn steentje bij te dragen in het ziekenhuis. Erg leuk en leerzaam om samen met hem nu de kinderafdeling te mogen doen. Hij laat me zelfstandig mijn gang gaan, maar is goed bereikbaar om vragen met hem te delen en van gedachten te wisselen. Daarnaast is het ook een gezellige babu, dus we vermaken ons wel.

Afgelopen weekend begon trouwens goed. Een zoon van een verpleegkundige in het ziekenhuis is afgelopen zaterdag getrouwd en daardoor werd er vrijdagnacht een disco gegeven hier in het dorp. Het schijnt normaal te zijn dat er, de dag voor de bruiloft, een disco is die de hele nacht duurt. Ook gewoon midden in de week, kan me wel nog wat nachten voor de geest halen met wat minder nachtrust! Reden te meer om er eens een kijkje te gaan nemen. Samen met Jens, Hanna en Lamik zijn we er geweest en we kregen iig veel bekijks daar. We hebben een dansje gewaagd en Jens had ze wijsgemaakt dat ik MC was in Nederland. Een paar momenten laten stond ik bij de DJ achter de microfoon wat in het Swahili te praten. Ik denk wel dat ik nu al bekender ben hier dan als MC in Nederland;)

Op zaterdagmorgen zijn Jens en ik, samen met Anna en Hanna naar Nzega gegaan. We konden gelukkig op de heenweg meerijden met Danielle, die de babu ging ophalen daar. Nadat we weer wat westerse boodschappen hadden gedaan, zijn we naar de het appartementencomplex (oude Zweedse bijbelschool) gegaan waar ze ook een heerlijk zwembad hebben. We hebben daar lekker gechilled en vooral weer heerlijk Westers gegeten. Er is daar een Tanzaniaans vrouwtje die speciaal een cursus heeft gevolgd om Westers te kunnen koken. We hebben ons tegoed gedaan aan pannekoeken, aardappelsschotel en heerlijke spaghetti. Na 1 dagje daar gechilled te hebben, zijn we de dag erna weer terug naar Ndala gegaan met de daladala (kleine bus). We hadden s’ochtends tickets gekocht voor de grote bus, maar zoals gewoonlijk kwam de bus veels te laat opdagen en hebben we de daladala gepakt.

Ondertussen begin ik het reizen al normaal te vinden hier in Tanzania, maar eigenlijk is het bizar. Elke keer een overladen bus met veels te veel mensen, die veels te hard over de wegen gaat en iedereen in de bus slingert zonder gewonden. Deze daladala (kleine bus) werden we ook ingepropt en het paste precies. Gelukkig ging er gedurende de reis telkens wel wat mensen uit… Verder waren we een beetje aan het geinen in de bus met de Tanzanianen. Wat woordgrapjes en ze liggen hier helemaal dubbel, ze houden wel van wat flauwe humor. Laten Jens en ik daar nu net een specialist in zijn :P. Zo hebben we geprobeerd om onze vrouwelijke mzungu’s te verkopen, waarbij we uiteindelijk van een man een bod hebben ontvangen van 100 koeien. Tot nu toe heb ik ze nog niet in de tuin zien staan, maar wat misschien nog niet is kan nog komen.

Terug aangekomen thuis, stond er opeens een zwerfhondje bij ons in de tuin. Een klein puppy, van ik denk rond de 2-3 weken, gewond. Samen met Rob, Danielle, Anna en Hanna hadden we het beestje opgevangen en bleek er slecht aan toe te zijn met allemaal wonden over het lichaam. Tot nu toe hebben we de eigenaar/moeder nog niet gevonden en wordt hij nog verzorgd door Anne en Hanna. Dus als iemand nog een leuk puppy wil, ik kan er nog wel eentje meenemen met het vliegtuig ;)

Nou dat was het wel weer. In mijn vorige blog vertelde ik dat we naar Tabora zouden gaan, maar het is dus uiteindelijk Nzega geworden. Omdat de pinautomaten het daar heel het weekend niet deden en eigenlijk geen cash meer hebben, gaan we aankomende zaterdag richting Tabora. John, een van onze Tanzaniaanse vrienden, studeert daar nu en die gaan we opzoeken. Lamik heeft daar gestudeerd en gaat met ons mee. Op de planning staat om nu ook eens eindelijk de Tanzaniaanse disco te bezoeken. We zijn wel benieuwd, hoe het er daar aan toe zal gaan! Als ik de videoclips voorbij zie komen in de bars hier in Ndala, beloofd het veel schudden met die billen. Iets wat ze in Nederland ook wel “daggeren” noemen ;). De foto’s volgen nog wel:P

Groetjes daar in Nederland. Ik hoop dat jullie nog beetje lekker weer hebben
Tutuoane Baadaye
Kwa heri

Ps. Jens heeft mij vorige week trouwens ge-21-mmtert met de tondeuse, dus ik heb nu een aardige marinierslook te pakken
Ps2. Gisterennacht heeft het gewoon de hele nacht geregend, dat is de 2e keer geweest in de 2 maanden dat ik hier al ben. Dat wordt straks weer even wennen als ik terug in Nederland ben. De mensen waren hier wel weer blij met wat extra water voor in de tank!