Disco safi?!

Lieve familie en vrienden,
Habari za usiku? Habari za Uholanzi? Hali ya hewa ni vipi leo kwa Uholanzi? Mambo vipi? Hapa hamna noma, freshy tu.
Hier weer een berichtje vanuit Ndala. Het is ondertussen alweer de 9e week in het ziekenhuis en de tijd gaat enorm snel hier. Jens en ik hebben het nog steeds naar onze zin en na 9 weken ga je je ook zeker thuis voelen hier. Klinkt eigenlijk gek, maar zou zo wel gek zijn als we hier straks weer weg moeten. Het is toch een heel ander leven wat je hier opbouwt in die paar maanden! Maar het lijkt me zo ook wel weer leuk om naar huis te gaan, maar tot nu toe nog niet echt heimwee gehad. En van mij mag het nog wel een paar weken duren, dus dat komt mooi uit.

Over ruim 3 weken beginnen Jens, Marije, Michael en ik al aan onze safari. Maar voor die tijd moet er nog gewerkt worden. Rob en Danielle zijn op dit moment op vakantie, dus er is 1 tropenarts minder nu hier werkzaam. Het voordeel is dat Mery (tanzaniaanse arts) weer is terug gekomen. Alhoewel, het is een wel wat luie arts. We merken er eigenlijk weinig van dat er een extra arts bij is:P Omdat Rob weg is, hebben daktari Joseph en daktari Merius ons gevraagd of we ons nog willen ontfermen over de zwangerenafdeling. Zodoende ben ik deze week alweer 3 dagen werkzaam op de afdeling. Eigenlijk wilde ik ook nog naar de mannen en vrouwenafdeling gaan, maar dat wordt volgende week makkelijker als Rob weer terug is. Het voordeel is wel dat er op de zwangerenafdeling niet veel patiënten liggen, dus heb vandaag met daktari Joseph samen ok de vrouwenafdeling gedaan. In het begin leek het me best lastig om deze afdeling te lopen, omdat je Swahili over het algemeen toch wat beter moet zijn dan op de kinderafdeling en zwangeren (waar toch meer de standaardvragen voorbij komen!) Maar ging toch boven verwachting goed vandaag.

Na 9 weken leer je het ziekenhuis ook wel beter kennen en ik moet zeggen dat ik deze week ook wel wat ergernissen heb. Ik begin steeds meer betrokken te raken bij het ziekenhuis en merk ook vaak zat dat dingen niet lopen zoals ze moeten. Zo is de verpleging vaak liever lui dan moe (worden bloeddrukken van patiënten niet gecheckt en medicijnen vergeten uit te delen), al een paar keer dat er geen medicijnen beschikbaar zijn of infuusvloeistoffen. Vorig maand is hier ook een week gestaakt, omdat mensen vonden dat ze salarisverhoging moesten krijgen. In Tanzania is er op dit moment ook al meerdere malen gestaakt, omdat men vindt dat er in overheidsziekenhuizen in Tanzania te weinig loon wordt betaald. Staken betekend dan dat heel het ziekenhuis dichtgaat :S Dit helpt naar mijn mening ook niet mee aan de motivatie van de werknemers in Ndala. Er gebeuren eigenlijk hier dingen, die je in Nederland eigenlijk nooit zou zien. Je ergert je eraan, maar het is ook onderdeel van de cultuur en daar moet je ook in leren dat het anders gaat dan in de Westerse wereld. Tuberculose, een ziekte wat hier toch veel voorkomt, zijn geen medicijnen voor. Kinderen met diarree en braken, die gerehydreerd moeten worden (water via infuus moeten krijgen), waar geen infuusvloeistoffen voor zijn. Testen die niet door het lab uitgevoerd kunnen worden, Hb-machine die kapot is, gazen die op zijn waardoor er niet kan worden geopereerd. Zomaar een greep uit de dagelijkse beslommeringen. Soms kan je eigenlijk niet de optimaal zorg geven hierdoor aan de patiënten, maar ik moet ook zeggen dat je daardoor wel wat inventiever wordt en alles vooral pragmatisch aanpakt. Ook een goede ervaring, denk ik dan maar :P!

Afijn, deze week dus weer op de zwangerenafdeling begonnen. Ik moet zeggen dat er wel wat bijzondere patiënten al zijn langsgekomen deze week. Vooral ook 1 patiënt met zwangerschapsvergiftiging die me zou bijblijven, die voor mijn neus een convulsie heeft gehad (is gaan stuipen), maar nu redelijk stabiel is. Alleen is er nu een lastige discussie om de zwangerschap eventueel af te breken, omdat het stuipen een slecht teken is voor de verder uitkomst voor het kind en ook de moeder. Een groot deel van de moedersterfte (zeker ook in Afrika) is te wijten aan zwangerschapsvergiftiging. Nu is het wel zo dat het een lastige beslissing is, het gaat immers om het leven van een kind en een moeder. Al met al dus zeker nog niet saai om hier te werken. En ondertussen, nadat ik een echo had gemaakt van de foetus en de placenta (waarbij ik zag dat het kind achter begon te raken in groei) nu besloten om de zwangerschap te gaan beëindigen.

Naast het werk in het ziekenhuis, ben ik na mijn wat mindere week vorige week, weer helemaal topfit. We hebben het hardlopen weer opgepakt en zijn vandaag ook weer wezen voetballen met de gasten van het college hier. Daarnaast zijn we afgelopen weekend in Tabora geweest, voor een nieuw uitstapje.

Zaterdagmorgen vertrokken met Lamik en de bus ging voor het eerst op tijd hier in Tanzania. Ondanks dat er onderweg wel een glas is gesneuveld van de bus (er zaten er ook al niet veel meer in) door een lichte aanvaring met een vrachtwagen, verliep de reis redelijk vlekkeloos. Aangekomen in Tabora werden we opgewacht door onze “wenzangu” John, waardoor we met 4 man op stap waren.

De dag was weer geniaal. Nadat we onze spullen hadden afgedropt bij het hotel, zijn we gaan lunchen en naar de oude “secondary school” van John gegaan. Erg leuk om een kijkje in de keuken te nemen van een middelbare school hier. Ik heb zelfs nog een bijles wiskunde gegeven aan een aantal “wanafunzi” (studenten) die braaf op zaterdagmiddag aan het studeren waren voor hun examens. Ik moet zeggen dat ze allemaal braaf overpende wat ik vertelde, alhoewel ik nog best wel moeite had om het me allemaal weer te herinneren. Het is nu immers al meer dan 6 jaar geleden dat ik voor het laatst aan de wiskunde heb gezeten. Het plotten van parabole functies, het oplossen van vergelijkingen, etc. Maar uiteindelijk snapte ze het wel geloof ik ;)

Na het bijlesje zijn we weer naar de zussen van John geweest, waar we waren uitgenodigd. Ze hadden cakejes voor ons gebakken en een heerlijke soda klaargezet met wat muziek erbij. Ze hebben geprobeerd om ons de plaatselijke dans te leren hier, kidugu. Een typische Afrikaanse dans, los uit de heupjes en schudden met de billen. Het was erg hilarisch, maar ik denk niet dat ik een held ben in het dansen van de kidugu. Daarvoor moet je denk een Afrikaanse zijn met een welgevormd achterwerk ;)

Wat misschien een rustig dagje zal zijn, zo in het weekend, werd het niet. Eigenlijk had John de hele dag al volgepland. Na een bezoekje aan de markt en het avondeten waren we uitgenodigd bij de “mwalimu” van John. Bij ons vorig bezoek waren we ook langs geweest en we waren daar uitgenodigd om wat te drinken. De dag was al slopend geweest, maar uit beleefdheid zijn we toch nog maar even langsgeweest ;)

Ondertussen was de avond dus al gevallen en gingen we ons klaarmaken voor ons eerste discoavontuur in Tanzania. We waren toch wel benieuwd, hoe het er in de disco hier aan toe zou gaan. Na een korte powernap in het hotel gingen we rond 12en opweg naar de disco, Lamik ging ook mee. Het was een geslaagde avond, de club waar we naartoe gingen was vrij duur voor Tanzaniaanse begrippen en er kwamen ook wat internationale, hogeropgeleide mensen. Een beetje gedanst, wat gedronken en ook veel gelachen. We hebben zelfs integraal de dames hockeyfinale kunnen kijken, de hele nacht stond de tv in de loungeruimte op de Olympische Spelen. Maar we waren ook vooral te vinden op de dansvloer. Het was een geslaagde avond, die rond half 6 eindigde in het bedje. Het beloofde een korte nacht te worden, omdat we s’ochtends weer rond 8en zouden worden opgewacht door John.

Na paar uurtjes slaap ontwaakt. Gelukkig had John voor ons ipv. Een grote bus een kleine bus/daladala kunnen regelen die om 11 uur vertrok. We zijn nog snel even wat boodschappen wezen doen en verse ananas gehaald op de markt (toch wel het lekkerste fruit hier, samen met een lekkere sappige watermeloen) en uiteindelijk zaten we gewoon samen voorin het busje naast de bestuurder. Toch was dit een van de betere reizen tot nu toe in Tanzania. Prachtig uitzicht, voorin het busje, met op mijn schoot een “mtoto”van 6 jr, omdat hij anders niet meer in het busje paste. Ik voelde me bijna papa, toen hij op mijn schoot in slaap was gevallen :P Het busje zat achterin echt prop en propvol. De mensen zaten op en in mekaar, maar wij zaten gelukkig comfortabel in de bus. Rond een uur of 2 waren we uiteindelijk weer in Ndala, waarna we vooral hebben uitgerust en samen met de meiden s’avonds nog een filmpje hebben gekeken. Het was weer een geslaagd weekend, vol met avonturen! Weer voor herhaling vatbaar zou ik zo zeggen.

Dit waren weer zo mijn avonturen voor deze week. Voor degene die geïnteresseerd zijn, ik ga opzoek naar een uitgever om deze verhalen te bundelen en kijken of ik in de boekentop 10 kan komen en in de schappen bij de Selexyz Donner kan belanden! Bedankt ook weer voor alle reacties en tot de volgende keer maar weer ;)

Baadaye, usiku mwema

Ps. Ga nu proberen gelijk wat foto’s erbij te uploaden!!
Ps2. Jammer genoeg mochten we geen foto's maken in de disco :S