Ndala Hospital, het co-schap is dan echt begonnen!

Beste familie en vrienden,
Hier dan weer een berichtje vanuit het verre Tanzania. Op dit moment zit ik al weer ruim 2 weken in dit mooie land en veel dingen beginnen al te wennen. Vooral dat je veel bekijks trekt en ook alle kinderen in Afrika de hele dag Mzungu (blanke) naar je roepen. En als je met ze gaat praten willen ze hun Engels oefenen en uiteindelijk geld zien. Maar het blijft leuk om al die kleine kinderen langs de weg te zien staan en zich vergapen aan een paar blanken die langskomen.

Deze week dus begonnen in het ziekenhuis in Ndala. Het was vooral een weekje om aan alles te wennen binnen het ziekenhuis. Om 8 uur (Tanzaniaans tijd) beginnen we aan de overdracht. Wij zitten er braaf om 8 uur, maar meestal begint het pas rond 10 over kwart over 8, omdat dan ongeveer iedereen wel is binnengedruppeld. Zoals ik eerder al zei gaat het bij de Tanzanianen allemaal “polepole” (rustig aan!). De overdracht is vervolgens in het Engels en worden alle bijzonderheden van de afgelopen avond/nacht doorgenomen.

Daarna beginnen we aan de visite. De eerste week is het vooral meelopen en kijken hoe het er aan toe gaat. Alle patiënten moet je in het Swahili te woord staan en vragen hoe het gaat, de verpleging kan je af en toe wel helpen omdat deze wel een woordje Engels spreken. Wat vooral opvalt in het ziekenhuis is dat alle patiënten bijna worden opgenomen met de diagnose Malaria. Vervolgens blijken een aantal het ook te hebben, maar een heel aantal ook niet. Maar hier komt ook de diagnostiek om de hoek kijken. In Nederland is het makkelijk om effe een buisje bloed af te nemen en deze vervolgens in het lab te laten onderzoeken en een foto te maken. Hier is er wel een lab, maar kan je lang niet alles bepalen en komt daarbij ook dat het geen overheidsziekenhuis is en de patiënten voor elke vorm van diagnostiek zelf moeten betalen. Wat vooral duidelijk is geworden dat heel veel op basis van je klinische inzicht wordt behandeld. Als iemand ziek is geef je hem meer antibiotica dan iemand die minder ziek is. Er wordt hier veel antibiotica gegeven, maar dat is ook logisch. Het is defensieve geneeskunde, maar de voorzieningen zijn nou eenmaal niet zo in Nederland. Dus je probeert dus te voorkomen dat iemand ernstig ziek wordt.

In de ochtend lopen we dus visite over de afdeling (kinderen/mannen/vrouwen), waarna we daarna al vrij snel in de ochtend verder gaan in het “minor theatre”. Hier worden voornamelijk kleine dingetjes behandeld die voornamelijk door worden gestuurd vanaf de polikliniek. Het gaat hier vooral om abcessen die gedraineerd moeten worden, mensen die gecatheteriseerd moeten worden en mensen die echo’s krijgen. Het is eigenlijk een soort van kleine spoedeisende hulp/ingrepencentrum waar veel verschillende dingen voorbij komen en worden behandeld. Rond 1 uur gaan we naar huis om te lunchen, waar onze huishoudster dan een vers brood heeft gebakken en soms ook nog een lekker eitje heeft gebakken. Daarna gaan we weer aan het werk op de minor.

Rond half 5 zijn we dan meestal klaar met de werkdag en gaan we richting huis om daar een hapje te eten en te gaan studeren voor onze Kiswahili. Ik begin alles wat gesproken wordt toch wel rustig aan te begrijpen, maar het zelf goed spreken is een tweede. Hier heb ik nog erg veel moeite mee, maar met hard studeren en veel proberen te spreken moet dat wel goed gaan komen. Na het werk gaan we ook vaak nog even het dorpje in om wat inkopen te doen en een lekkere koude soda te drinken.

Afgelopen week was er in het ziekenhuis via AMREF (organisatie die specialisten rondstuurt naar kleinere ziekenhuizen in Afrika) een plastische chirurg in Ndala. Ik heb 1 dag met hem op de OK gestaan en het was een mooie ervaring om te zien hoe hij de kinderen met een hazenlip en brandwonden hielp. De chirurg wordt ingevlogen met een klein vliegtuigje, die praktisch naast het ziekenhuis land. Hij is voor 3 dagen hier geweest en heeft toch een aantal mensen geholpen die normaal niet geholpen kunnen worden, omdat er simpelweg geen geld en capaciteit is voor specialisten hier. Goed werk en ook een heel mooi initiatief. Grappig om te zien dat het privevliegtuigje waar hij mee vertrok, gesponserd was door the Dutch National Lotery (postcodeloterij!)

Na de eerste werkweek, waren we afgelopen weekend met alle Hollanders hier met de Jeep van Rob en Danielle naar Nzega gegaan. Hier hebben we wat Westerse boodschappen kunnen doen (chocopasta, jam, mayo, chips en biscuits) en hebben we overnacht. We hebben 2 dagen en 1 nacht vertoefd bij een oude Zweedse bijbelschool, waar kamers waren met een heerlijk zwembad. We hadden echt het ultieme vakantiegevoel op dat moment, maar maandag was het gewoon weer hard aan de bak in het ziekenhuis.

De week is alweer halverwege en ook nu weer veel verschillende ziektebeelden gezien, die je in Nederland nooit tegen zou komen. Het is echt een unieke ervaring hier en we gaan zeker nog veel beleven. Op dit moment heb ik redelijk internet weten te fiksen, dus ik ben goed bereikbaar over de mail. We betalen alleen wel heel veel voor een paar MB, waarschijnlijk dat we binnenkort een andere dongel kunnen fiksen. Hier in Ndala kan je dat niet krijgen. Wat groenten, stukje rund, paar soorten fruit, schoenen, kleding, wat drinken en beltegoed en dan houdt het al snel op. Maar het is wel een mooi dorpje om te vertoeven, de mensen zijn er erg vriendelijk en behulpzaam.

Dat was het weer voor deze keer. Bedankt voor alle leuke reacties op mijn blog tot nu toe;)

Badaaye
Daktari Danny

Ps. Op dit moment zitten we opgesloten in onze huis/tuin. Het slot van ons tuinhek krijgen we niet meer open met onze sleutels? En er is geen mannetje meer die ons kan helpen. Wilde eigenlijk in het dorpje voetbal gaan kijken, maar vrees dat het vroeg slapen wordt! Best bizar, opgesloten zitten ergens in the middle of nowwhere in Tanzania.